Kitap hakkında: 1990 / Bernard Malamud (1914–1986) ünlü bir Amerikalı yazardır. Yahudi göçmen bir aileden gelen Malamud, Amerikan edebiyatını yalnızca bu ortamın muazzam hayati malzemesiyle değil, aynı zamanda özel imgeleriyle de zenginleştirdi. Yedi roman ve öykünün yazarı (“Doğal Usta”, 1952; “Yardımcı”, 1957; “Yeni Hayat”, 1961 ve diğerleri) ve çeşitli hikâye derlemeleri (en ünlüleri “Sihirli Fıçı”, 1958; “Önce Aptallar” 1963; “Rembrandt'ın Şapkası”, 1973) olan Malamud, 1973'te çok sayıda ödüle layık görüldü. memleketi (Pulitzer Ödülü, iki Ulusal Kitap Ödülü ve ayrıca Amerikan Sanat ve Edebiyat Akademisi Altın Madalyası) Yazarın 25 eserini seçtiği son koleksiyonun önsözünde kısa öykü yazarın en sevdiği türdü. Malamud, en iyi kısa öyküler arasında şunları yazdı: “Kısa öykü, bir kişinin tüm yaşamını kapsayan birkaç sayfaya sıkıştırılmış bir kişiliktir." Bu son koleksiyon, Bernard Malamud'un Hikayeleri (1984), bu kitabın temelini oluşturur. Psikolojik tasvir açısından doğru ve öğreticilikten uzak olan Malamud'un hikayeleri belli bir ahlaki ders taşıyor: insanlara sevgi ve şefkat dersi.